Menu
Als tiener was er voor mij een plek waar ik mocht groeien, mezelf kon zijn en waardevolle vriendschappen sloot voor de rest van mijn leven. Dit was een tienergroep vanuit de kerk. Vanuit het hart dat klopt voor anderen, en de basis die ik zelf heb meegekregen, wil ik ook zo’n plek bieden voor mensen .
Maart 2022 startte ik samen We Dance met mijn zusje Rosalie, niet te lang dromen maar gewoon proberen was het plan.
We mochten gratis gebruik maken van een ruimte in een gebouw in Eindhoven. De weerspiegeling van het raam was onze spiegel, die precies liet zien hoe mooi het is al een groep mensen als één team beweegt. Daarbij bedoel ik niet dat het iets wegheeft van synchroon zwemmen, want daarbij krijg ik het nu al benauwd. Precies diezelfde benauwdheid als ik ken, net voordat ik het podium op moet, ook wel prestatiebenauwdheid. Een nieuw woord. Voor vele beter bekend als: prestatiedruk. Die druk die op alles komt te liggen. Zelfs op de dingen die bedoelt zijn om van te genieten zonder nadenken. Zoals mijn zoontje van twee begint te dansen op straat bij het horen van muziek. Heerlijk: zonder schaamte of angst. Die vrijheid wordt van ons afgenomen wanneer we komen met: oordeel.
Dát was en is mijn droom: een plek zonder oordeel en zonder prestatiedruk. Een plek waar je (opnieuw) mag leren genieten.
Na een jaar startte ik een nieuwe groep in Uden. Ik huurde een mooie zaal en vertrouwde erop dat er vast een aantal mensen net zo enthousiast als ik over het plan waren. Ondertussen ontmoette ik Hanna op een theaterweekend, waar ik jaarlijks een weekend lang lesgeef, met hetzelfde verlangen! Dus startte zij We Dance in haar gemeente: Velsen!
Een plek zonder oordeel en prestatie. Het grootste oordeel zit vaak bij degene die je aankijkt in de spiegel.
Met tranen in hun ogen heb ik ze naar zichzelf zien kijken. Gefrustreerd gaan er vaak meiden aan de kant zitten omdat ze de anderen beter vinden. Onzeker kijkend naar hun nieuwe kleren zie ik ze hun haar opnieuw in een knot doen. Het leeft in de groep: prestatiedruk en onzekerheid. Het leeft in elke groep, het begint al bij de kleuterschool. Dus ook deze angsten en onzekerheden lopen onze danszaal in. We dagen ze uit toch naar hun zelf te kijken. Mooie dingen over zichzelf in stilte te zeggen. Een keertje niet alles te geven, gewoon een keer een beetje halve bak mee te doen. Te freestylen.
Dansen is leuk, maar deel zijn van een team is nog leuker. Een plek waar je niet na hoeft te denken over wat je allemaal moet (van een ander of jezelf). Maar vrij bent om te dansen.
Ik droom van een We Dance in elke stad!
Voor zo lang ik me kan herinneren denk ik in verhalen, maak ik filmpjes in mijn hoofd, leef ik mijn eigen film, en dagdroom ik over hoe je dingen het beste kunt uitbeelden.
Deze gedachten hield ik vooral voor mezelf, want verder hoorde ik daar nooit iemand over. Ik dacht dat dat gek of raar was… maar toen kwam ik in groep 7 en kregen we dansexpressie. De meester die dit begeleidde was mijn held: hij begreep mij! Dit ben ik!
Dit was voor mij de start voor een expressieve ontdekkingstocht in het meer willen leren en ontwikkelen in de podiumkunsten. Overal zocht ik naar dans- en theaterlessen, cursussen, opleidingen en sloot me aan bij diverse groepen in kerken om dit verder uit te bouwen. Ik genoot ervan om onderdeel te zijn van een team. De kracht die er vanuit gaat als je samen danst en beweegt. Mijn honger om hier zoveel mogelijk in te leren en doen was groot. En daardoor ging ik soms ook over mijn eigen grenzen heen… totdat ik het uiteindelijk, met een fulltime baan en 3x per week lange avonden keihard trainen, helemaal zat was.
Een paar jaartjes later werd ik zo geprikkeld toen ik een advertentie zag voor een theaterweekend. Daar moest ik gewoon heen! Tijdens dat weekend kwam ik voor het eerst in contact met Charlotte: zij leidde de streetdance klas. Ik was daar weer helemaal in mijn element, maar ergens was ik ook op mijn hoede en dacht: Wanneer komen de correcties? Wanneer hoor ik dat het nog niet goed genoeg is? Wanneer word ik even afgebrand voor de rest van de groep en ben ik daarna weer scherper? Maar in plaats daarvan kreeg ik complimentjes en motiverende woorden. Ineens was het dansen nu wel leuk, en vooral luchtiger. Dit was zo helend!
Eenmaal thuis sprak ik mijn beste vriendin tijdens ons wekelijkse sportmomentje. Zij zag aan mij hoe ik straalde en daagde me uit:
‘Als dit zo leuk is en voor jou werkt, waarom begin je dan niet gewoon je eigen dansschool?’
Voor ik het wist zei ik: ‘Ja, ga ik doen!’
Toen ik dat deelde in de groepsapp van het theaterweekend was het onvermijdelijk: Charlotte hapte toe en zei dat ik, als ik dat wilde, gewoon een We Dance kon starten in mijn eigen woonplaats. Nu kon ik niet meer terug. En een paar maanden later, na een goed gesprek, veel zoeken, regelen en wat wachten, hopen en netwerken, ging We Dance Velsen in januari 2023 van start.
Mijn innerlijke drive is dat ik in alle openheid, via dans en uitbeelden, anderen mee wil nemen in deze passie. Ik houd er zo van, en het raakt me nog steeds enorm als ik zie hoe anderen dansen en dingen uitbeelden. Met al mijn ervaring, hart voor mensen en in de wetenschap en diepe overtuiging dat het gewoon léuk mag zijn, voel ik me bewogen en wil ik in alle kwetsbaarheid mezelf geven.
Durf jij het ook? Kom dan lekker meedoen, of begin je eigen We Dance locatie! Echt, het is zo gaaf!
Mijn naam is Maxim van Lieshout en ik dans al bijna mijn hele leven. Dansen is mijn passie waarbij mijn emoties tot leven komen. Dansen is fijn, even alles laten gaan, maar ook vooral verbindend! Als ik onderweg ben naar de dansschool dan krijg ik een glimlach op mijn gezicht en een warm deken over mij heen, eenmaal in de zaal kijkend in de spiegel voel ik me geliefd. En dat gevoel gun ik iedereen!!
We zijn allemaal geliefd, alleen weet nog niet iedereen dat!
En dat wil ik je graag vertellen.
Kom jij eens een kijkje nemen?
Je bent altijd welkom!
© We Dance Nederland 2024